بدون عنوان

پیش از تولد

وقتی فهمیدم تو فسقلی توی وجودمی نمی دونستم چه احساسی دارم. شادی یا تعجب یا.... نمی دونم اما حس خوبی بود یک ماه و نیمه بودی که واسه اولین سونوگرافی رفتم وقتی دکتر توی مانیتور نگاه میکرد پرسیدم حالش خوبه؟ دکتر نگاهی به من کرد و گفت چی بگم این که اندازه یه لوبیاست ولی حالش خوبه. از اون لحظه تو یه لوبیا بودی اما یه لوبیای سحر آمیز که روز به روز رشد می کردی و صاحب یه کله گنده و دست و پا می شدی وقتی چهار ماه و نمیه بودی فهمیدم که این لوبیای فسقلی سحر آمیز یه دختره. اونوقت بود که تازه احساس کردم دوستت دارم حس می کردم که توی وجودم دختر کوچولوم داره رشد می کنه اونوقت بود که شروع به شمردن لحظه ها کردم اونقدر دلم می خواست زودتر ببینمت که نزدیک بود شش ماهه دنیا بیای ولی خانم دکتر با دوتا آمپول اجازه نداد و گفت باید سر وقت بیای . اولین بار که لگد زدی نمی دونی چقدر ذوق کزدم باباتو صدا کردم که بیاد ببینه دختر گلش چه لگد هایی می زنه تو هم که دیدی ما چقدر خوشحال شدیم تا لحظه آخر مشغول لگد زدن و وول خوردن بودی طوری که بعضی وقتها مجبور بودم با نوازش آرومت کنم . اینو نگفتم که تو این مدت صدتا اسم واست انتخاب کردیم اما هیچ کدوم به دلمون نمی نشست تااینکه بابایی پیداش کرد وبه مانند ارشمیدس فریاد زد یافتم یافتم (البته بابایی مثل ارشمیدس توی حمام نبود) و گفت "آندیا"  پرسیدم معنیش چیه که گفت دختر پاک یا فرشته کوچک. باور کن با معنی تر از این نمی شد اسمی واست پیدا کرد از اون موقع فسقلی مامان و بابا شد آندیای پاک و زیبای  من که البته هنوز نمی دونستم چه شکلی هستی اما با فروتنی باید بگم چه به من شبیه می شدی یا به بابایی حتما خیلی قشنگ و ناز و با نمک می شدی هر چند توی اکثر نوشته ها بعد از چنین جملاتی می نویسن (اینا شوخی بود) اما من شوخی نمی کنم و تمام حرفام در مورد زیباییت خیلی هم جدیه. خلاصه اینکه لحظه ها و ساعت ها و روزها و هفته ها و ماه ها گذشت و مثل قصه ها بعد از نه ماه و نه روز و نه ساعت ( البته 14 روز زودتر) وقتش شد که من برم زایشگاه و لک لک ها دختر گلم رو واسم بیارن......مامان